Hester en Mila gingen samen op hun nieuwe paspoorten uit en hadden even een mama-dochter ochtend. Ik mocht met Rio op pad, we waren nu wel vertrouwd genoeg dacht ik en dat bleek ook wel zo.
Het was in het begin, in de wandelwagen, toch even hard huilen om mamma, maar het stopte vrij snel. Daarna liepen we in het midden van de drukke rijbaan (met groenstrook en wandel/fietspad) naar de markt en speelplaatsje. Ik stopte overal waar maar iets te zien was. Zoals duiven of andere vogels, een jongentje dat op een zelfde loopfietsje loopfietste als Rio, maar dan sneller. En daarna deed ik de boodschappen op de markt en gingen we naar het speelplaatsje  ernaast. We keken lang naar de duiven die brood hadden gekregen van een passant. De plastic zak lag er nog. Die leegden we en Rio gooide het brood naar de duiven. We zagen hoe ze na het brood eten gingen drinken. Ze zullen dorst hebben gekregen van het misschien wat zoute brood, dat natuurlijk geen goed voer is, maar ik ga dat niet veranderen.

Wij begonnen vast aan de druiven die ik had gekocht. Uiteindelijk aten we zeker een derde kilo op. Voor zijn vieze handen vroeg hij een doekje, maar dat had ik niet bij me, dus maar even water uit zijn flesje drinkwater hiervoor gebruikt, wat ook goed ging en wat hij heel leuk vond.

Daarna op wipkippen, schommels en vooral daarna op het klimgevaarte met glijbaan. Die glijbaan gebruikte hij nu niet. We voetbalden nog wat met de bal die ik had meegenomen.

En tussendoor weer even wat druiven eten, een slokje van mijn thee (afgekoeld met water uit  zijn waterflesje).
Naar huis wilde hij pas toen hij gevallen was. Huilen om mamma natuurlijk. Ik zette hem in de wandelwagen en ontdekte toen dat de bal weg was. Hij zag mijn geschrokken gezicht en gebaren, en uitroepen en stopte direct met huilen en keek mee waar de bal kon zijn.  Uiteindelijk waren we anderhalf uur op het speelplaatsje geweest.

Na de lunch om circa half 2 bleven we thuis. Hester en Gonzalo brachten de kinderen in slaap middels een ritje in de auto. Om 4 uur maakten we ze wakker voor het bezoek aan de kindertandarts Santablanca. Volgens google maps slechts 16 minuten op de fiets, maar voor mijn gevoel veel verder. We hebben misschien wat om gereden.
Hester ging eerst met Mila naar binnen. Ik leidde Rio af, eerst met de tekenspullen die er lagen. Daarna met het bekijken van gemaakte foto's  filmpjes. Ik had al gehoord dat Rio best wat woorden en namen kent, zoals pappa, mamma, Hester (dat wordt tete), oma en nana en tata (Chileense oma resp opa), maar dat hij weigert Mila's naam te zeggen. Ik was benieuwd en liet hem wat foto's zien en inderdaad: bij de foto van Mila zei hij: mamma. Het was een foto waar Hester ook op stond, dus ik zei: dat is mamma. Wie is dat dan?
Hij weigerde lachend.
Ik vertelde het Hester en ook zij deed nog een poging hem de naam Mila te laten zeggen, maar helaas: hij  weigert. Ook voorzeggen: Mi... hielp niet.

Na het eten gingen we nog even naar het parkje in de buurt (Plaza Domingo Bondi), Rio een kort stukje op zijn loopfiets.