Na een rustige zondagochtend met een ontbijt met pannenkoeken van Hester, beetje fietsen met Rio (net als gisteravond), reed Gonzalo ons naar zijn ouders in Maipu. Dat was rond 12.45 schat ik. We reden over de ring: Av. Américo Vespucio. Route.
Op de heenweg oefende ik met Mila het liedje van Familie vinger, door de tekst van het liedje als een gedichtje op te zeggen en het te herhalen. Zonder muziek is het ook een leuk en leerzaam versje. Mila herkent de woorden niet, denk ik soms en zingt dan maar wat er een beetje op lijkt.
Het begint zo:

Papa vinger, papa vinger, waar ben jij?
Hier ben ik, hier ben ik, heel dichtbij
Papa vinger, papa vinger, hoe heet jij?
Ik ben de duim, ik ben de duim
Zo noem je mij

Mama vinger, mama vinger, waar ben jij?
Hier ben ik, hier ben ik, heel dichtbij
Mama vinger, mama vinger, hoe heet jij?
De wijsvinger, de wijsvinger
Zo noem je mij 

Toen we aankwamen (ruim een half uur later) stond de lunch al klaar, binnen in de eetkamer.
We kregen een biertje te drinken, alleen Eliane niet, zij moet nog antibiotica slikken en dat gaat niet samen met alcohol.
Voor ieder een gevulde avocado op een bedje van sla, en wat olijven. Verder konden we zelf nemen van salades: een van biet en wortel; een van broccoli en biet; een koriander/tomaat salade;er was een schaaltje met olijven; een zelfgebakken broodje. Heerlijk allemaal en dit was nog maar het voorgerecht.
Het hoofdgerecht was een echt Chileens bonengerecht, met verse vrij kleine bonen, pompoenstukjes, en verse gehakte maiskorrels. (zie dit recept, dat o.a.het bereiden van de mais beschrijft).

Mila ontdekte de geluidsknop van onze achtergrondmuziek en ging dansen in de ruimte achter ons terras. Dat eerste werd haar verboden, het dansen vonden we allemaal heel leuk en allemaal gingen we wel even kijken en meedoen. Mila werd heel uitgelaten, tilde Rio op, die dat ook leuk vond. Om een uur of 8 dachten we dat ze wel moe genoeg waren om in de auto diep in slaap te vallen, zodat we hen daarna in bed zouden kunnen leggen en ze door zouden slapen. Pyama's aan, afscheid en rijden maar, in het donker. Want de zon gaat hier om iets over 20 uur al onder en om half 9 was het donker.
Rio viel pas op het laatst in  slaap, Mila al vrij snel.

Op de 3 rijstroken blijft ieder op zijn strook rijden, je kan op de middelste strook dus rechts en links worden ingehaald. Het leidt geregeld tot griezelige situaties van zwalkende automobilisten.
Zodra Gonzalo een gevaarlijke automobilist naast zich zag, drukte hij op de Turbo-stand en haalde hem in.